Η «κυκλοθυμική» μεσοεπιθετική γραμμή του Ολυμπιακού

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ο Ολυμπιακός παίζει τα παιχνίδια του στην κόψη του ξυραφιού. Μετράει πια τέσσερις σερί νίκες, δεν είναι πολλές οι ομάδες φέτος που έχουν καταφέρει φέτος διαδοχικές νίκες στο πρωτάθλημα. Υπάρχει ο Ατρόμητος των πέντε συνεχόμενων και πλέον υπάρχουν ο Ολυμπιακός και ο Αστέρας των τεσσάρων σερί. Οι υπόλοιποι δεν έχουν φτάσει ούτε τις τρεις...

Στα τελευταία τρία ματς, όμως, οι Ερυθρόλευκοι βγάζουν την ψυχή τους για να νικήσουν. Τον Λεβαδειακό στο 80φεύγα, την Κέρκυρα με ανατροπή σε ένα ημίχρονο, τον Απόλλωνα και με τα δύο. Και με ανατροπή και στο 80φεύγα. Θα ήταν αυτά θεωρητικά παιχνίδια στα οποία θα έπρεπε να δείξουν διαφορετικά δείγματα.

Αγωνιστικά, όχι θέλησης, επιθυμίας. Αυτά είναι στοιχεία ασφαλώς απαραίτητα. Τα χρειάζονται οι ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό, πολύ περισσότερο στις αμφίρροπες χρονιές. Αλλά το θέμα είναι ο Ολυμπιακός να δείξει και αγωνιστικά στοιχεία πρωταθλητσμού. Οι αγώνες αυτοί, οι τρεις τελευταίοι, ήταν μια τέτοια ευκαιρία. Οι ερυθρόλευκοι δεν το έκαναν. Τουλάχιστον σε διάρκεια αγώνα...

Το "είμαι ευχαριστημένος από την προσπάθεια", των προπονητών, ακόμη και αν συνοδεύεται με νίκη, σημαίνει ότι και κάτι δεν έγινε καλά. Σε αγωνιστικό επίπεδο. Για τον Ολυμπιακό λέγεται για το ότι δέχεται γκολ σε κάθε παιχνίδι. Το είπε και ο Λεμονής. "Δεχόμαστε κάτι γκολ, τι να πω", τόνισε και έλεγε την αλήθεια. Αντίστοιχα, σε αυτά τα τρία ματς έχει σκοράρει οχτώ γκολ. Σχεδόν τρία σε κάθε ματς.

Αυτό, λοιπόν, η ανασταλτική λειτουργία, είναι το πρόβλημα του Ολυμπιακού; Οχι. Διότι σε αυτή, με τις καλές και τις κακές στιγμές όπως είχε ο Σισέ κόντρα στον Απόλλωνα, η ομάδα έχει βρει μία σταθερά. Ξέρει τους βασικούς της, εκείνους που θα δώσουν λύσεις όταν χρειαστεί, τι μπορεί ο καθένας να κάνει.

Το θέμα είναι τι γίνεται με την επιθετική λειτουργία. Το "η ομάδα βάζει, οπότε καλά είμαστε", δεν μπορεί να είναι ποδοσφαιρικό συμπέρασμα για μια ομάδα που αναζητά την πρόοδο. Στον Ολυμπιακό συμβαίνει ο Τζούρτζεβιτς να σκοράρει στην Κέρκυρα και με τον Κισσαμικό, να λες τώρα ήρθε η ώρα του και με τον Απόλλωνα να χρειάζεται να μπει ο αντικαταστάτης του για να κερδίσει η ομάδα. Το ίδιο έχει συμβεί και με τον Ανσραιφάρντ. Και με τον Πάρντο, καλός χθες, άφαντος προχθές, πάλι καλός ίσως στο μεθεπόμενο. Στο επόμενο όχι...

Εχει συμβεί με τον Σεμπά, με τον Καρσελά, με τον Μάριν. Ο Μάριν επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα των τελευταίων αγωνιστικών. Γκολάρα στην Κέρκυρα, γεμάτος νεύρα με τον Απόλλωνα. Μοιάζει η μοναδική σταθερά του Ολυμπιακού στη μεσοεπιθετική του γραμμή να είναι ο Φορτούνης. Πότε; Στην πιο ασταθή δική του σεζόν. Αυτό είναι το προβληματικό για τον Ολυμπιακό.

Η γραμμή που τέτοια ματς τα "καθαρίζει", το κάνει προτού χρειαστεί η ομάδα να κυνηγάει το σκορ, δεν έχει μία βάση. Δεν έχει σημεία αναφοράς. Δεν έχει ποδοσφαιριστές τους οποίους να θαυμάζεις τη μία Κυριακή και να ξέρεις ότι και την επόμενη θα είναι στο ίδιο επίπεδο. Τουλάχιστον κοντά σε αυτό. Τόσο και τόσους "κυκλοθυμικούς" ποδοσφαιριστές δύσκολα συναντάς σε μία ομάδα. Ο Ολυμπιακός, στις θέσεις που θα έπρεπε να τον κάνουν να έχει ήσυχο το κεφάλι του σε τέτοιου είδους αγώνες, έχει ποδοσφαιριστές που είναι πολύ ασταθείς.

Κάνοντας μάλιστα, πολύ δύσκολο το έργο του προπονητή. Ο οποίος πρέπει κάθε φορά να μαντεύει ποιος θα είναι στη μέρα του. Και αν δεν το κάνει με τη βασική 11άδα, να το κάνει με τις αλλαγές του. Αυτό, έτσι όπως έχει λειτουργήσει στον Ολυμπιακό, δεν αποτελεί δείγμα ότι έχει πολλές επιλογές. Που έχει, για τις θέσεις αυτές, περισσότερες από όλους. Αποτελεί σημάδι μιας ανακατωσούρας που δημιουργεί πρόβλημα.

Αν αυτό αλλάξει, αν η μεσοεπιθετική βρει μια σταθερά με... σταθερή απόδοση, τότε ο Ολυμπιακός θα βελτιώσει πάρα πολύ την αγωνιστική του εικόνα. Το πώς θα γίνει είναι το θέμα, διότι είναι κάτι που δεν αφορά κυρίως στον προπονητή, αλλά στους ίδιους τους παίκτες.